Indonesia, part II (21 feb tm 14 maart)

Weer een lekker lang verslag, want ik kan nu eenmaal niet korter schrijven, dus het is weer

op eigen risiko! Bovendien heb ik alle tijd ;-)

In Balie zijn we met een privé taxi naar de andere kant van het eiland gegaan naar Gilimanuk. Daar aangekomen konden we nog geen eens normaal een hotel zoeken of de gidsen en motorbikes werden ons voor 'spotprijzen' aangeboden, het wordt je als toerist ook op een presenteerblaadje aangereikt...

Dus terwijl Sander het hotel aan het zoeken was had ik de gids gecharterd en waren we weer klaar met het werk. Time to eat en relax! Het was wel weer even heel vroeg opstaan, 5uur omdat we om 6uur in het West National Park wouden zijn om de hike te beginnen (dan heb je de meeste kans dieren te zien). Het mooie was dat we om 4.40 al netjes gewekt werden door de liederen/gebeden door onze moslimbroeders (wat wij nog niet als zodanig herkenden en dachten dat er een rituele slachting plaats vond). Helemaal 'fris' klaar staand voor ontbijt moesten we de eigenaar tot onze verbazing nog wakker maken, terwijl we afgesproken hadden zo vroeg op te staan... Bleek dat we de dag ervoor weer een tijdzone door waren gegaan, het was hier een uur vroeger. Waren we nog voor 4uur opgestaan!!! Arme kerel ook...

Maar goed, wij waren dus mooi op tijd voor de hike, netjes om 6uur begonnen want het kost nogal wat tijd voordat je hier eindelijk aan iets begint... (maar goed dat we geen haast hebben, en vooral voor mij) We werden door een minibusje in het park afgezet en zijn daar rechtstreeks de jungle ingelopen. Geen paden! Ja, daar heb je wel een gids voor nodig! Het 'pad' wat we dus eigenlijk volgden, if any, was de weg die een ree oid gemaakt had.
Behoorlijk avontuurlijk. Toen we de zwarte leaf monkeys zagen zijn we ze dan ook al klimmend als aapjes gevolgd, echt gekkenwerk! Het was duidelijk een niet erg toeristische tocht want van veiligheid hebben ze hier nog nooit gehoord (nu kan ik nog een hele lijst opnoemen waar ze nog meer niet van gehoord hebben..). Toen de gids op een gegeven moment over echt steile en glibberige rotsen boven een afgrond wou volgen heb ik echt geweigerd, helaas hebben wij wat functionaliteiten verloren over de jaren. En wat bijgekregen... Maar wel heel gaaf om de apen in het wild te zien. Later hebben we nog wat macaque aapjes gezien, maar ze waren wat te snel voor de foto's dus maar genoten van het uitzicht.

Na de 4uur durende hike tevreden en best wel heel moe terug naar het hotel, slapen, eten en boeltje inpakken om de ferry naar Java te nemen. Die duurde maar 2 uur ipv de voorgeschreven 45 min, dus zo gepiept. Bij de ferry aan de kant van Java na veel gehassel met meerdere klassen oplichters toch maar gekozen voor de meest oncomfortabele manier om naar Bodowoso te gaan, de public bus, om ons daar maar te laten oplichten voor een kaartje..... We denken het zo vaak wel te weten en zo goed op te letten, maar ja hoor we trapten er met open wijd open in, sjappoo voor mister X! Hij leek zo onschuldig en wij dachten Ahhhh eindelijk een aardige onschuldige kerel (na al die oplichters bij de ferry), zo lief toen hij ons opving op het busstation. Hij bracht ons naar de juiste bus en hielp ons instappen, zei dat hij de buschauffeur was en schreef ons netjes een ticket, tja Locatie A naar B kan iedereen schrijven.... en een bedrag is er zo bijverzonnen... Toen de echte conducteur dan ook langs kwam en wij de tickets lieten zien keek hij een beetje raar en begon te kletsen met mensen om zich heen maar zei niets tegen ons, het leek in orde te zijn. Maar ik was gelijk argwanend en ging de locals vragen hoeveel zij betaald hadden voor een kaartje, vermoedend dat wij weer es een toeristenprijsje gekregen hadden. En inderdaad zij hadden 20.000 betaald en wij 45.000 pp dus ik stuurde Sander achter de buschauffeur aan om verhaal te halen. Maarrr helaas het was een hele andere indo en met het betere handen en voeten werk kwamen we erachter dat we helemaal geen legaal ticket hadden, opgelicht! Weer 3 euro lichter! hahahahaha, echt duur is het niet inderdaad, hier opgelicht worden.

Een ritje met de public bus doet overigens niet onder aan de best attractie van Sixflags, racend als Schumacher door het drukke eenbaans verkeer, bumperklevend om het leven, inhalend zodra het maar even of eigenlijk helemaal NIET kan, brommertjes en fietsers negerend (die kunnen de bus toch niets doen denk ie waarschijnlijk, wet van de sterksten), tegemoed komende autos verplichten om stil te staan als hij besloten heeft in te willen halen en dat deed ie ook continue. Nog nooit een aziaat met zoveel haast, correctie, uberhaupt met haast gezien! Voor de unbelievers, we hebben het op tape, ondertiteld met onze afscheidswoorden. De reden van deze haast is overigens dat ze strijden om klanten, wie de meeste klanten oppikt onderweg verdient het meeste. En hij was een ambitieus pikkie!

Aangekomen in mooi schattig Bodowoso bleken we het geluk te hebben, er stonden al zeker 100 riksja-rijders om ons te verwelkomen.En het tweede grote geluk was dat het het meest drukke weekend van het jaar was vanwege een mountainbike race... Alle goedkope kamers waren volgeboekt en er zat dus niets anders op dan op een dure (13 euro) kamer te nemen, balen ;-) Na een frisse koude douche zijn we op zoek gegaan naar een gezellig restaurantje en naar veel zoeken de enige in town gevonden, Depot DjoJo, met een super aardige, goed engels sprekende eigenaresse. Heerlijk eten voor een prikkie en nog gezellig ook. De volgende dag het dorpje in om de boel te verkennen en alle koppies rolden onze kant op als wij voorbij liepen, elkaar aanstotend alsof we beroemdheden waren (of apen, maar ik prefereer het eerste). Toen we een kijkje gingen nemen bij de finish van de race stonden de presentator EN zangeres op het podium te zwaaien naar ons! Kan je je dat voorstellen? Tja wij maar terug

zwaaien want het was duidelijk dat ze het tegen ons hadden.. (beetje gênant). Vervolgens ging hij ook stoer over in het indo-engels wat zowel wij als de indo's niet begrepen (nog gênanter), waarna we niet meer weg durfden te lopen.. In the end toch gelukt en geluncht bij
DjoJo. Hier hebben we Lita, de eigenaresse, gevraagd of zij voor ons een chauffeur kon regelen naar het Ijen plateau omdat we de twee locale touroperators te duur vonden.

Dat is gelukt en de volgende dag weer vroeg opstaan, 3.30 uur (das echt geen tijd meer!) Om samen met twee andere toeristen uit Zwitserland naar het Ijen plateau te gaan voor een prachtige zonsopgang boven de vulkanen. Het uitzicht was inderdaad super mooi maar we moesten dat wel vanuit de auto bekijken gezien onze chauffeur ietsje te rustig reed (maar heel normaal voor een blanke) over de onmogelijke weg waardoor we iets te laat aankwamen.
Maar wel heel mooi. Aangekomen aan de voet van de vulkaan hebben we een hike van 3 km steil omhoog gemaakt en omdat we zo'n haast hadden de video camera en het water vergeten.... Ook weer een gevalletje onderschatten want 3 km omhoog kost je dus 1.5 uur hiken... We zijn er nog niet helemaal aan gewend om zo te denken, voor mij is 3 km nog niet eens naar Makkum.. Als je uiteindelijk dan boven op de vulkaan staat die nog absoluut actief is en heftig rokend ben je er ook nog niet, dan moet je nog 1 km naar beneden over een 'pad' van grote keien je een geschikte weg zoekend en de mijn werkers vooral niet voor de voeten lopend (zij lopen op slippertjes met manden van ca. 100 kilo met fosfor op hun schouders), half stikkend van de fosfor (giftige) rook die soms echt super heftig wordt als de wind even jouw kant op staat en een leuke wolk overblaast... Echt vakantie! En dat zei ik op een gegeven moment dus ook tegen Sander, 'dit is toch geen vakantie meer, waarom doen we dit?' Hij pikte het op als zijnde dat ik terug wou en reageerde met 'zullen we maar terug´ en ik dacht ´tja als hij weg wil vind ik het ook prima´. Leuke babylonische spraakverwarring... Waar we ook pas na 2 km verderop achter kwamen toen Sander ook überhaupt niet meer alsnog terug wou. We kwamen toen net een gids tegen aan wie we vroegen of het nu überhaupt wel de moeite waard was om helemaal naar beneden te gaan, wij dachten nl dat je door de rook ook niet veel zou zien daar. Die gids verzekerde ons dat het zeker de moeite waard was en dat het een stuk makkelijker was als je wist hoe je moet ademhalen. En tja, we waren er niet voor niets, dus... weer helemaal terug naar boven om weer de vulkaan in te klimmen, pfffft. Van hem leerden we dat we in een stuk nat stof moesten ademen als de rook erg was en dat hielp zeker. Zo hebben we het alsnog gehaald, stadse sukkeltjes dat we zijn, hahhaa. O, en trouwens ook dankzij een flesje water wat we van hele lieve nederlanders kregen, dat was ook super en nodig! En het was absoluut de moeite waard, echt super mooi! Toen we helemaal beneden waren zagen we nl het super schoonlijkende maar o zo giftige mooi helder aqua
kleurende meer, zie de foto´s. En daar onderin wordt dus fosfor gewonnen en de mijnwerkers daar lopen zonder gasmasker of wat dan ook in die giftige gassen met 100 kilo op hun schouders. Twee maal die 3/4 km klimmend voor 600 roepie per kilo, dat is lieve mensen.... het mooie bedrag van 4 euro!! Das toch niet normaal!

Uiteindelijk weer beneden aangekomen hebben we nog een waterval en een koffie plantage bezocht waarna we weer terug naar het hotel gingen. s´avonds had Lita ons uitgenodigd om mee uit eten te gaan, samen met haar man en kindje. We hebben toen krab en vis gegeten in Jember, een stadje verderop, heerlijk zoals de locals eten! De volgende dag wou ze ons ook nog mee op stap nemen, lunch in een heel leuk dorpje waar ze heerlijke vis hadden, nou het was de lekkerste vis die ik ooit heb gehad, en voor een schijntje, we waren 8.5 euro kwijt voor ons vieren. Daar hebben we een schooltje weer even op stelten gezet met een bezoekje van deze twee rare blanken, geweldig. We gaan nog ergens deze reis ergens Engelse les geven, zodra we de kans hebben. Hierna zijn we met Josefine aan het stuur (en die nu weet hoe ze moet toeteren dank zij Sander..) naar een mooi strand gegaan bij Jember waar geen toeristen komen maar waar zelfs de locals met tickets opgelicht worden, wat een land... En ze betalen het ook maar!!!, dat zouden wij Europeanen niet zomaar doen, hebben we een veel te grote smoel voor. Door alle activiteiten waren we best laat en in het donker aangekomen bij het busstation om naar Melang te gaan. We hebben moeten lullen als brugman omdat Lita en haar man het niet vertrouwden en zijn uiteindelijk vertrokken na duidelijke instucties van de man van Lita aan de buschauffeur en zijn knaapje om ons goed over te laten stappen en met de belofte dat wij ze zouden sms´en bij aankomst EN dat we opgehaald zouden worden in Melang (wat ook zo was). Om half elf kwamen we gezond en met al ons baggage aan in Melang en bracht John (een vriend van de familie van Victor, een collega van Sander) ons naar een hotel, Jonas homestay een super knus hotelletje.

De eerste dag in Melang hebben we maar es voor de verandering de toeristen route gelopen, best leuk! Als eerste het stadhuis ingegaan waar ze stonden te popelen om ons een rondleiding te geven, het leuke is trouwens dat het destijds gebouwd is door Nederland dus Nederlandse architectuur heeft, heel herkenbaar. Daarna naar het duurste en zogezegd het beste hotel van Indonesie (?) Tugu wat wel echt een museum hotel is en heel mooi, hier kregen we ook een uitgebreide rondleiding. Als laatste belanden we in Inggil het museum restaurant wat we gelijk als ons stam-restaurant hebben gedoopt; gezellig, mooi en lekker eten. s'middags werden we verwacht bij oom Simon (de oom van Victor) en John bracht ons daarnaartoe. Daar werden we in de woonkamer neergezet waar geen Simon was en waar die lieve mensen ook geen engels spraken... Beetje gênant... Dus op een gegeven moment na genoeg om ons heen gekeken te hebben zijn we maar zo onbeleefd geweest om terug te gaan naar ons hotel. Tja, leuk dat we uitgenodigd worden maar om nu samen in een keuken daar te zitten met niets te doen is niet helemaal ons idee van leuk.. Mogelijk heel onbeleefd maar we zijn toch voor onszelf op reis niet voor anderen, dus jammer dan..

De volgende dag moesten we nl om 1 uur op!!! Het wordt steeds erger... Een trip naar de Bromo vulkaan waar we ook een spectaculair uitzicht op de zonsopgang moesten hebben (maar ze vertelden er even niet bij dat dat alleen in het droge seizoen is...). Wij om 4 uur daar aangekomen, fu**** koud, nog een winterjas moeten huren en ook geen spectaculair uitzicht gezien.... Nog wel geprobeerd er iets van te maken met de camera maar eigenlijk waren de Aziaten in hun vorm van winterkleding nog het gaafste om te zien. Ik heb ze alleen niet eens op de foto kunnen zetten zo snel waren ze weer weg. Na dit spectaculaire onderdeel gingen we, onder begeleiding van onze zogenaamde gids die niets wist en waar wij de hele tijd foto's van moesten maken, naar de Bromo vulkaan. Na Ijen is dit maar een slap aftrekstel eigenlijk.... Leuke was wel dat je er met een heel klein paardje (arm beest) naar boven kon gaan, dus dat was wel even anders. Boven aangekomen wou ik zo snel mogelijk weer naar beneden, wat een stank wederom. Sander werd trouwens ook hier, net als bij Ijen, een beetje ziekig.

Op de terugweg hadden we beloofd naar oom Simon te gaan naar zijn buitenhuis en wat er overigens prachtig uitzag en waar wij welkom waren om te blijven overnachten maar we hebben even koffie met hem gedronken en zijn daarna weer naar ons eigen hotel gegaan. Het is toch wel fijner om je eigen gang te kunnen gaan en het huis, hoe mooi ook, lag een heel stuk buiten Malang en zonder vervoer zit je dan echt een beetje opgesloten. Daarnaast was Sander nu echt ziek aan het worden dus zijn we gelijk in bed gekropen.

De volgende dag zijn we naar de vogeltjes markt gegaan waar de katjes in kooien zaten zonder water, dus we hebben de bakjes met ons water zitten vullen, ze waren zo lief, en zo slecht verzorgd... ik wou ze allemaal wel meenemen.. Daarna wouden we eens gaan kijken in de grote mall maar die viel tegen, je kan hier niet echt winkelen. Wat wel heel erg lekker was was de cheeseburger bij MCDonalds!! Nu kom ik echt nooit nooit bij MCD en Sander ook niet echt heel vaak meer, maar das lekker dan! De dag daarna voelde Sander zich alleen nog maar slechter en zijn we met Anna, de eigenaresse van Jona's naar haar huisart gegaan. Hij had keelontsteking en kreeg er een mooie set pillen voor, dus s'middags weer slapen. Na de nap en wat pillen voelde hij zich al wel een heel stuk beter dus zijn we s'avonds met Martin uit Washington (bleef ook in
Jona's) naar een nachtclub, Bale Balong, gegaan. Nou een ervaring, we waren de enigen de eerst twee uur en we hadden een privé band die ons in heel slecht engels toezong, wel leuk
om te zien.

De dag daarna weer een poging tot shoppen gedaan in een betere mall, daar iig wat schoenen gescoord. s'avonds romantisch gedineerd bij het chique Tugu en daarna gingen we naar het feestje bij ons thuis, bij Jona's. Anna verzorgde nl een sweet sixteen feestje en dat wordt niets minder uitgepakt dan een bruiloft, bij rijke meisjes ten minste... Het werd gechoreografeerd door een team van strak zwart geklede party managers met headsetsjes op (heel erg 'net als in de film' profie) er was een enorme rose versierde taart compleet met handgemaakte vlindertjes van chocolade, eten voor 150 man (en dit was pas echt leuk, rijke Indonesiers zien nederlands eten, zoals boontjes, bloemkool, wortels als chique eten, met als toetje vruchtjes uit blik!!!), speeches van ouders, tailor made afscheidscadeautjes, ennnnn...... de polonaise! Waar wij absoluut aan mee moesten doen. Nou dat was me al even geleden.... En ook niet alleen de polonaise maar het hele repertoire van in een kring staan, naar elkaar toelopen en weer terug; wie weet dat nou niet? Lekker uit de oude doos! Helaas is deze mooie builofts-traditie reeds uit onze cultuur verdwenen maar gelukkig, hij
wordt in stand gehouden in Indonesie. Ook echt een cultuur verschil dat wij elke keer met de jarige op de foto moesten en als eerste een stukje taart kregen, tja je beste vrienden kan je rustig aan de kant schuiven daar...

2 Maart gingen we met een minibusje van Melang naar Jogjakarta, lange rit van 9.00-17.00 maar geen straf want het is zo'n mooi land om naar te kijken. Bij aankomst super goedkoop backpackers hotelletje gevonden met een losgeslagen papagaai die uitstekend baby's, een
fiets die nodig een smeerbeurt nodig heeft of een krijsende kat na kan doen (kwamen we s'ochtends heel vroeg achter...). Op het gezellige dakterras zijn we gelijk maar wat gaan drinken met onze medebewoners (die 8 liter wijn moest nog steeds op) en later met een groepje gaan eten. s'avonds kregen we het goede nieuws uit Nederland dat ons huis verhuurd is tot eind dec! Jeahhhhhhh, we kunnen nu dus langer blijven!! We hebben wel gelijk onze
ouders beloofd even terug te komen naar Nederland ergens in Juni (en ook om vrienden te zien natuurlijk! dus wie eea wil regelen???..). Dus dat hebben we even gevierd door de wijn maar op te maken, scheelt ook weer bagage!

De volgende dag hebben we een motorbike gehuurd en zijn naar de beroemde (schijnt zelfs een vd zeven wereldwonderen) Borobudur gereden, heerlijk op't gemakkie. Duur tempeltje was't en we hebben ons lijf weer moeten lenen voor vele foto's... Lastig hoor VIP zijn.. Toen het begon te regenen zijn we snel naar het dorpje gegaan en zitten schuilen met het beste eten wat we konden vinden, instant pop mie, nou das echt wel lekker als je echt trek hebt. Daarna maar twee ponchos van locals gekocht en in de stromende regen terug gereden. s'avonds nog naar het paleis van de sultan gegaan en een beetje door de stad gereden bij nacht. De volgende dag maar weer een motorbike gehuurd en naar een Mall gegaan om daar lekker bij breadtalk te ontbijten en allebeide even voor onszelf te shoppen. Daar hebben we deze heerlijke laptop gekocht waar we tijdens het reizen op kunnen typen gezien de batterijen meer dan 2uur meegaan en dat doe ik nu dus ook (we zitten nu op de ferry naar Maleisie), goed reizen zo.. En het is ook heerlijk omdat we nu s'avonds als we even willen nixen een van onze net aangekochte illegale dvd'tjes willen zien (ze komen er aan schoonpa en Wiepie).

Verder nog het waterkasteel van de oude sultan bekeken met het zwembad van zijn harem dames waar hij dan vanuit zijn toren naar gluurde en het hapje van de dag eruit kon pikken. Jammer genoeg niet goed onderhouden maar wel leuk om te zien, bovendien hebben we het op genoeg films wel gezien hoe zoiets er toen uitzag. Op het einde vd dag konden we de spullen nog even naar het station brengen met de motorbike en zo de nachttrein naar Jakarta nemen. Daar Madagascar II gezien met wat kwijlende kindertjes in onze nek en slecht geslapen door de constante storingen van de verkopers van Pop Mie! Coffee! Nasi!! etc etc.. En Sander heeft zich geheel buiten verwachting ontpopt als een mega anti roker!!! Ja er word wel heel veel gerookt in dit land (want als je niet rookt ben je bv geen man) en ook overal, zo ook in de trein... Toen onze zij-buurvrouw ging roken met haar twee kindjes moest ie haar toch even vertellen dat het heel slecht voor de gezondheid van haar kindjes was dat ze in hun bijzijn rookte, ze stopte gelijk, geweldig! (oke, we weten dat dit niet echt hoort maar what the fuck)

Na deze nacht hadden we echt even behoefte aan een luxe hotel met warme douche om ons weer mens te voelen en schoooooon. Dus een leukert uitgezocht, op naar de Bejak (brommer-taxi) met onze laatste roepies en wat blijkt, vollllll. Ons een vergelijkbaar hotel laten aanraden en met echt de laatste laatste roepies iets verder laten brengen, ook vol.... en de rest om ons heen, duuurrrr. Daar stonden we gestrand zonder geld en we konden niet pinnen omdat we vandaag (het was 4uur dus in Nederland nog gisteren) al ons max hadden gepint voor de laptop en we konden we niet pinnen tot 6uur (dan was het een nieuwe dag in Ned.) Probleempje..... Ik probeerde de brommer-taxi man over te halen ons weer mee terug te nemen naar de
backpackers area maar dat ging niet heel vlot. Maarrr, een taxi chauffeur wou ons wel wegbrengen, volgens mij vond ie ons wel heeeeel zielug, blanken zonder geld, dat kan niet!! Ze zien ons nl allemaal als miljonairs. Echt heel lief van die kerel, en we waren ook super blij!! Maarrrr, aangekomen daar mochten we het hotel van onze keuze nog niet in, pas om 7uur en het was 5uur en we waren doodmoe! Sander was boos!! Hij heeft de eigenaar lopen
uitschelden en tegen hem geschreeuwd... Maar we zijn maar verder gaan zoeken en dat was echt niet grappig, met onze zware backpacks van hotel naar hotel, alles vol of belachelijk duur. Na een uur hadden we een cheapie gevonden met een slecht bed en toen ben ik toch maar terug gegaan naar het eerste hotel en gezegd dat alles shabby was en toen mochten we bij godsgratie wel naar binnen, asshole maar we wouden gewoon die kamer. Heerlijk bed en lekkere, helaas koude, douche. Welkom in big city Jakarta, dit was niet onze stad en ging het ook niet worden..

s'avonds zag Sander vanuit de kamer de barkeepster van zijn stamkroeg de Lafayette uit Den Haag, echt te toevallig, en hebben we met haar en haar vriend (had een broer van Hans
Teeuwen kunnen zijn) wat gedronken. Weer eea geleerd over de landen die nog volgen. De volgende dag naar een Mall waar we onze collectie dvd's compleet hebben gemaakt en door een mega dure wijk gelopen, huizen kwijlen, en s'avonds de stad in (de president van Korea nog voorbij zien komen, maar ja whatever).

Vanuit Jakarta, Java zijn we naar Medan op Sumatra, gevlogen en daar een dagje site-seeing gedaan, een moskee bezocht ed. en de hike tour vd volgende dag geboekt. De tour ging naar het dorpje Bukit Lawang en na 3uur en vier keer overstappen en een enorme bumpy ride waren we er al. Heerlijk: weer frisse lucht!! De steden zijn zo smerig in Indonesie. De eerste dag nog wat relaxen en de volgende dag om 9.00 begon de hike, met drie andere Nederlanders (echte hike types) en een stille Fin, maar de gids was wel heel goed ;-). En een geluk dat we hadden, we waren net omhoog geklommen, oké na een half uur vet zweten, toen we de eerste orang oetan al zagen, en gelijk een mega groot mannetje! Vol bewondering hebben we hem kunnen bekijken en wat kiekjes genomen uiteraard. Hierna hebben we nog zoveel orang oetans gezien, minstens nog 10, echt heel veel voor een dag, en nog een paar thomas leaf monkeys
(ja die eten alleen blaadjes) en de brutale macaque aapies in wat interessante posities. Om 15.30 waren we eindelijk bij de tenten aan de rivier, doodop en toe aan een duik. Lekker gegeten en vroeg naar bed omdat het ging hozen! Dat zou nog gezellig glibberig worden de volgende dag, ik begon al smoezen te verzinnen...Sander had het perfecte excuus, last van zn schouder van het slapen op de stenen... Ik had ook K geslapen maar vond het toch wel zonde om niet te gaan dus heb mn schatje achtergelaten om hem lekker te laten zonnen en te zwemmen en ben achter de rest aangegaan, en het was best wel heeel zwaar, echt steil omhoog en steil omlaag, sommige delen omlaag waren net als de klimmuur in Ned. dus ik was blij dat ik dat eerder had gedaan. Het duurde gelukkig niet al te lang en daarna konden we relaxed in een grote autoband stappen en ons de rivier af laten glijden. Dat noemen ze raften in Indonesie... ook goed.

Omdat we het zo lekker vonden in dat dorpje zijn we er twee extra nachten gebleven en hebben we een trip naar een andere plaats (15uur in de auto) gecancelled en het vertrek uit Indonesie maar gepland. 14 Maart zitten we nu op de ferry naar Maleisie, op naar een schoner, ietsje duurder maar zonder ge-onderhandel-voor-elke-scheet land waar de mensen wel Engels spreken. Joehoe!!! PS, we zijn even zo brutaal geweest om de airo laag te zetten en het kastje daarvan vervolgens op slot te zetten met een van onze slotjes, hahahhahhahaha, eindelijk niet in de kou zitten!!! Aan de andere kant van de boot was het fu****** koud!!!.

Bij ons niet maar wij weten van nixxxx... ;-)

En hier zjn de plaatjes:

http://picasaweb.google.com/sanderensjoerdtje/IndonesiaJavaAndSumatra?authkey=Gv1sRgCOa6vuXv446P5AE#