Tibet en Nepal

We lopen weer 2 maanden achter.....

Tibet

Lhasa
Na een comfortabele treinreis van 48uur kwamen we aan in het militaire Lhasa. Strak begeleid als domme schapen moesten we netjes in de rij het station verlaten. Daar stond onze herder, ehhh gids te wachten om ons naar het hotel te brengen. Jaaaa, er mogen zich geen toeristen zonder gids bewegen, alles netjes geregeld..Gedropt in ons shabby doch duur hotel moesten we onze een beetje rustig houden om te acclimatiseren, dus alleen het centrum bekeken en wat gegeten. De volgende twee dagen hadden we excursies met onze gids, naar het Potala Palace (het winterpaleis waar de Dalai Lama vroegen woonde voor hij gevlucht was uit Tibet en het land vanuit regeerde) wat heel mooi was, naar het Zomer Paleis van de Dalai Lama, een van de bekendste kloosters waar de monniken elkaar op hun boedistische kennis toetsen en naar de tempel der tempels in het hartje van de stad. Genoeg cultuur en entreegelden voor 2 dagen en daarna wouden we met twee anderen een tour doen van een week door Tibet naar Kathmandu. Maar helaas is het ons na twee extra dagen wachten in Lhasa niet gelukt om die andere mensen te vinden, we hadden overal advertenties opgehangen en echt elke toerist die we tegenkwamen aangesproken. Dus helaas. Het viel ons wel heel erg op dat het krioelt van Chinese militairen in Lhasa, niet echt leuk meer voor de Tibetanen.


Op weg naar Nepal
Nu het duidelijk was dat we geen mensen gingen vinden om met ons op tour te gaan door Tibet naar Nepal besloten we maar uit te zoeken hoe we er dan op een zo goedkoop mogelijke manier konden komen. In China hadden we van een Nepalees al gehoord dat de Friendship highway open was en we hadden in de stad van een gids begrepen dat er vanuit de Nepalese Ambassade jeeps die kant op gingen. Dus wij de taxi ingestapt en het bleek nog waar te zijn ook, dat was een nieuwe ervaring. We konden zelfs diezelfde middag vertrekken en dat kwam goed uit, we hadden Lhasa wel gezien. Dus om 16uur later zaten we al klaar om te vertrekken. Maarrrr, toen bleek dat ze het toch wel risico vol vonden dat we geen reisvergunning hadden, en wij niet alleen onze medereiziger Tattoo uit Japan had ook geen vergunning…. In Tibet mogen toeristen nl niet reizen zonder vergunning, maar omdat we niet op tour gingen vonden we dat dat toch wel moest kunnen, we gingen niet Tibet in, slechts eruit, toch? En eerlijk gezegd hadden we gewoon geen zin in uitvinden waar je die kon krijgen terwijl we ook gelijk weg konden. Dus we zeiden tegen de chauffeurs dat wij het risico wel zouden nemen, zij mochten zeggen dat ze dachten dat we wel een vergunning hadden. Dus op weg! Na een uurtje werden we voor een eerste controle aangehouden, in onze broek scheten we! Gelukkig werd ons niets gevraagd, ze deden moeilijk tegen de chauffeurs. Om 2 uur s’nachts moesten we door de gevreesde militaire controle, en ja daar kregen we de vraag waar onze vergunning was… Aii…. Wij maar zeggen dat we in Lhasa een vergunning hadden maar er niet een nodig hadden om rechtstreeks naar Nepal te gaan, had onze reisagent gezegd (niet exact..) en na wat moeilijk doen mochten we toch door. Pffttttt, blij dat we waren!!! We waren er doorheen!! Bye bye China (bijna).

Pas om 9uur werden we bij de Chinese grens gedropt waar we nog een uur enorm mochten blauwbekken buiten de deur tot het open ging. Daar ging het vlotjes, van de ene controle naar de andere naar de volgende, tot….. dat we eruit werden gepikt door Hitlers protégé. En toen waren we vet de lul.. We moesten met z’n drieën, incl. Tattoo, met meneer mee naar z’n kantoor en daar werden we 2 uur gedrild waarom we geen vergunning hadden. We hielden ons strak aan ons voorbereidde verhaal en ondertussen voedden we zijn machtswellust door hem maar wanhopig aan te blijven kijken. En op een gegeven moment was het tijd om m’n tranen erin te gooien, zo effectief ;-) Dat leverde ons op dat we zijn kantoortje weer in mochten waar we net uit gegooid waren… maar er moesten nog heel wat O-help-mij-alsjeblieft-almachtige-god,-ik-doe-alles blikken geworpen worden voordat we voor onze misdaad vergeven werden. Man, blij dat we waren! Want hij had ons zo makkelijk terug naar Lhasa kunnen sturen… Living on the edge! Tattoo was ondertussen stil bij ons gebleven maar die had pas echt z’n billen zitten knijpen, die had nl in het (wat Chinezen wel kunnen lezen) wat interessante teksten in z’n dagboek geschreven over Tibet en de Chinezen… Die was nog opgeluchter dan wij. En heel erg blij dat wij alle aandacht op ons genomen hadden! Heeft ‘m een biertje gekost toen we de grens over waren. ;-)

Nepal
Dat werd dus gelijk met het tegoed biertje gevierd door de mannen en een stevig en nodig ontbijt, we waren in Nepal! Daarna ging alles in een slakkengangetje verder, en vele uren later en erg moe kwamen we eindelijk aan in Kathmandu. Helaas waren we wel een tasje van mij verloren met m’n bankpas erin, dat is nog behoorlijk shit geweest om te laten vervangen. Daardoor wel een reisagent ontmoet die ons enorm geholpen heeft hierin dus als beloning hebben we (na nog wat prijs checken gedaan te hebben bij de concurrentie) de trekking trip die we wouden doen, het Annapurna circuit, bij hem geboekt. 17 dagen hiken!!! Geen idee waar we aan begonnen! Bij het boeken hebben we gelijk een Franse die er was om te informeren naar de Everst hike overgehaald met ons mee te gaan en toen Tattoo even later ook binnen kwam om een mountain flight te boeken werd het zo gezellig dat hij ook spontaan besloot mee te gaan. En toen hebben we de deal maar gelijk afgemaakt door ook alle vier de mountain flight over de Mountain Everest te boeken. Na uren daar gezellig gezeten te hebben bij kaarslicht (power cut) zijn we nog even gezellig uit eten gegaan, blij dat we met een gezellige groep gingen.

De volgende twee dagen waren shoppen, shoppen, shoppen…. Een volledige eskimo pak bij elkaar rapen is nog niet zo simpel. We moesten Tattoo ook wel even helpen want hij had nog niet helemaal door waarvoor ie getekend had, en hoe koud het boven in de bergen ging zijn… En bovendien leek het ons verstandig hem het onderhandel-principe een beetje bij te leren. Zijn reacties op prijzen was ‘O, So Cheap!!!’ daar moesten we even iets aan doen…

En, we gingen nog de Mountain flight over Everest doen. En gezien die het mooiste is bij sunrise, gingen we weer…. 5uur opstaan… en ja je raadt het al, het was te mistig op het vliegveld om te vertrekken en daardoor misten we de sunrise en mochten we wel de vertrekhal uren bekijken en beleven… Maar uiteindelijk was de Mount Everest Range vanuit het vliegtuigje heel indrukwekkend om te zien, vooral vanuit de cockpit. De rest van de dag ben ik de laatste spullen gaan kopen cq regelen terwijl Sander z’n voedselvergiftiging weer es te lijf ging. S’avonds uitgeput terug (omdat ik niet alleen over straat kan lopen zonder continue finaal te verdwalen, waarbij ik die dag al een aardig voorschot op onze hike had genomen) en het virus van Sander ook nog even overnam, prachtig zo vlak voor de hike.

14 nov. Derrie of geen derrie, aan de wandel! Gelukkig moesten we eerst met de bus naar het begin punt van de hike en door wat ‘onverziene’ vertraging kwamen we laat aan waardoor we niet meer konden lopen, geluk voor mij, ben gelijk het bed in gekropen. Sander had het dorpje nog 2 minuten verkend maar Besi Sahar is niet spannend. Dag een voelde ik me stukken beter en na een goed ontbijt en een stevig zonnetje gingen we los, heel relaxt lopen was ‘t. Met de lunch in het zonnetje aan het enige gerecht wat de Nepalees eet, Dal Bath, en daarna weer vrolijk verder. Bij elk mooi uitzicht, schattig dorpje, lieve kindjes, heilige koe, gekke geit, luie hond of kat werd er gestopt dus het was al snel duidelijk, ons groepje ging geen prijzen winnen; maar gezellig was het wel! Die eerste nacht na best een pittige lange dag sliepen we op een super mooie plek op een heuvel met uitzicht over een mooi dorp / mooie vallei en mochten we de prestatie even wegspoelen met een koude douche (waarvan er nog vele gingen volgen) en een flesje whisky.

En zo ging het de volgende 15 dagen door, ca. 8-10 uur lopen op een dag, heerlijk lunchen (vaak pasta of pizza) in de zon a la wintersport en s’avonds weer al te gretig rond het haardvuur (ja, het werd steeds kouder naarmate we verder kwamen) aan het diner en chai (= thee met melk, erg lekker) met whisky terwijl we ander toeristen leren koehandelen. En helaas werd het douchen een steeds grotere hel, dan dacht ik wel, ‘Waar ben ik in godsnaam aan begonnen! Sta ik hier in een stinkend toilet, ijskoud onder een miezer straaltje lauw water mezelf te pijnigen, thuis hebben we zo’n lekker schoon, warm, niet-naar- pis-ruikend huis….’ Maar ja we vonden het ook nu weer niet nodig om de rest van de backpackers te volgen in hun niet-douche beleid. Twee dagen voor het oversteken van de pas (=de berg van 5500m) bleven we een dagje acclimatiseren in het dorpje Menang. We konden nog twee korte hikes doen maar ons motto was om geen stap meer te doen dan strikt noodzakelijk en onze energie te gebruiken voor sport (whisky drinken) en spel (koehandel). Dit was erg geslaagd muv de middag ‘wandeling’ naar de gletsjer die Sander wou aanraken en zo dichtbij leek, wat ons weer 3 uur zoet hield, zo niet gepland..

De dag van de pas begonnen we om 4 uur, in het donker onder een mega mooie sterrenhemel en volledig in eskimo tenue. Door de ijle lucht was het echt zwaar, vooral voor onze Pauline die overtuigd rookster was en hier heel veel moeite mee had, en waar we uiteraard wel op moesten wachten. Op de top aangekomen dachten we het ergste achter de rug te hebben, zo niet het geval… Naar beneden lopen was zoveel irritanter dan omhoog en heel veel verraderlijker door de losse steentjes waar je erg gemakkelijk op onderuit ging, vooral met onze ondertussen knikkende knietjes. En helaas hadden Sander en ik weer es niet genoeg water bij ons (deze keer niet onze schuld) waardoor Sander een beetje uitgedroogd werd en niet lekker, weer extra vertraging wat ons uiteindelijk de bokaal voor langzaamste groepje ooit opgeleverd heeft. Dat dan weer wel… We werden zelfs ingehaald door mannetjes van tegen de 90 die ons simpel weg stapje-voor-stapje-nooit-stoppend inhaalden; Ongelooflijk!!! Maar ja dat nooit stoppen dat ging ons niet lukken…

En in the end zijn we toch aardig op conditie gekomen en hebben wat baby vet verbrand, is het makkelijkste dieet wat je kan volgen, en dat terwijl je eet wat je wilt! SoFuSoBa. Een van de hoogtepunten was het bezoek naar de hotspring, waar we ons eindelijk weer es echt schoon en super warm konden voelen. Was ook super gezellig met iedereen die we elke dag ontmoetten tijdens de trek (totdat ze ons weer achter zich lieten…). En dan heb ik nog een mooi verhaal over cultuurverschillen. Zo in het midden van de trek leerden we Phil uit Duitsland kennen en hij was alleen (met z’n gids) en vond het wel gezellig met onze groep dus bleef bij ons. Maarrrr, wat bleek nu, werd zijn gids jaloers op ons, dat hij niet meer genoeg aandacht aan z’n gids bestede. Dat werd op het laatst zo erg dat ze een soort ‘ruzie’ kregen en dat z’n gids niet meer met ‘m wou praten, hoe belachelijk is dat! Nepalese mannetjes zijn heel kinderachtig. Onze gids flikte het nl ook op de een na laatste dag, hij werd boos op ons (met zijn blik niet met woorden) omdat we bij een hotel naast ons eigen hotel gingen drinken (omdat het daar goedkoper was) en hij daardoor commissie verloor, en er viel daarna niet normaal meer met ‘m te praten, wat een types….

Ander hoogtepunt was er weer een waarvoor we op een onmenselijke tijd (4uur) moesten opstaan, voor een sunrise!! Aiaiaiaiaiai dat was weer spelen met het lot, maarrrr dames en heren, deze keer is het goed gegaan en was de moeite van het vroege opstaan waard. Zie de pics van Poon Hill. O en als laatste bijzonder puntje zijn als echt Hollanders ook maar mee gaan doen aan de algemene backpacker sport in Nepal, blowen. Ik had nog nooit over m’n longen gerookt dus dat was zeker voor het eerst en Sander had het ook al jaren niet meer gedaan. Echt lachen was het. Overall was het dus een geweldige trek!

Na deze 17 daagse work-out was het tijd om op hetzelfde tempo veel uit te slapen, veel te blijven eten & drinken, lekker op onze rooftop in het zonnetje zitten kijken hoe de was droogde, kortom absolute luiheid! En Pokhara was daar de perfecte plek voor, toch niets te doen. Nog een foutje gemaakt door weer es te vroeg op te staan voor een sunrise, hadden een keer geluk gehad en waren duidelijk overmoedig geworden, doen we niet weer… O, en de eerste avond daar hadden we met iedereen van de trek afgesproken bij Everest Steakhouse om het vlees tekort van de 17 dagen daarvoor te compenseren. En uiteraard verdween de helft van mijn steak naar Sanders bord.. 17 dagen geen vlees, niet drinken (ehhh op zekere hoogte mochten we niet drinken) en niet roken was wel zijn beste prestatie.

Na rustoord ‘the Green Tara’ in Pokhara waar echt niets te doen was (hadden we gehoord maar zeker niet het risico genomen om dat zelf te ontdekken) gingen we terug naar Kathmandu. Daar was het weer big-city-druk-druk. Visum verlengen en visum aanvragen voor India en allerlei andere dingen regelen, weer es een ziekenhuis bezoeken voor Sander en ik me uiteindelijk een beetje vervelen en beide heimwee naar thuis.Toen begonnen de ideeën om toch naar huis te gaan met kerst en na een dagje twijfelen hebben we de knoop maar doorgehakt, gewoon doen! Maar wel als verrassing voor onze ouders. Als laatste ding zijn we met Banou, onze reisagent en ondertussen beetje vriend, (hij had ons heel goed geholpen toen ik m’n bankpas en credit card verloren was) naar zijn geboortedorp in de bergen gegaan om te kijken of dat een geschikte plek zou zijn voor Sander om daar een school te bouwen (een van de redenen van onze reis, naast het shop-around-the-world). Helaas weer tering vroeg opstaan om de halve dag in een sprint-stilstaan file terecht te komen waarna we overstapten in een hobbel bobbel 4wd over een soort van weg naar de middel of no where om met gammele nieren aan te komen in het donker, 160km in 14 uur, das knap of nie? Het dorp was precies wat Sander in gedachten had, heel arm en afgelegen (duhhh) en echt aan een goede school toe. De volgende dag zijn we locaties gaan bekijken waar de school zou kunnen staan en hebben we een overleg gehad met de directeur van de school, de voorzitter van de commissie van polieke partijen en een paar leraren, heel nuttig. Helaas hadden we niet meer tijd om in het dorp te blijven en moesten we de volgende dag al aan de helse terugreis beginnen, we moesten onze vlucht naar Nederland nl halen. Maar tevreden met de resultaten en een hoop info om verder uit te werken en een heel positief enthousiast gevoel!

20 dec gingen we terug naar Nederland! Helaas met een overstap/wachttijd van 16 uur in Delhi maar met 1 of 2 slaappillen gaat dat best snel, ik heb helaas de goede service van KLM niet helemaal meegekregen… Sander wel, die ging voor de Heineken en witte wijn. Het was geweldig om Sanders vader te verrassen en ook mijn familie met de kerst, super gezellig! Ook om alle vrienden weer te zien was eigenlijk heel normaal en we hadden zo willen blijven.


INDIA

Delhi
Gelukkig was het op dag 2 in Delhi op 4 Jan ook alweer heel normaal om weer hier te zijn. Delhi is geen mega bijzondere stad, ook al hebben we er niet veel gedaan, maar eigelijk best wel relaxt, lang niet zo druk, vies en opdringerige mensen als dat we verwacht hadden, India is gaaf!! Helaas was het hier nog wel koud, nog geen 30 graden, brrbbrbrbr. Bij het regelen van een taxi vroegen we een meisje mee en dat bleek een Nederlandse te zijn, Saskia, dus haar meegenomen en samen met haar een goedkoop hotel gezocht. Daar zijn we mega gecrashed en hebben de volgende twee dagen ook heel weinig gedaan, nog een beetje wennen weer in Azie te zijn en balen dat het koud was.. Maarr, het eten was heerlijk en de stad viel ons, als we wakker waren, ook erg mee. Het enige wat we nog wel deden is uitzoeken wat we wouden doen want we hadden nog niets voorbereid. Uitkomst was dat we wel naar de provincie Radjastan wouden en we hadden een mogelijkheid om dat, samen met Saskia, met een prive chauffeur te doen, dus na wat ge-onderhandel hebben we hiervoor gekozen en zijn de volgende dag begonnen.

Foto’s:
Tibet: http://picasaweb.google.com/sanderensjoerdtje/Tibet#
Nepal: (deze is nog niet compleet maar vanwege het langzame internet zullen we dit in stukjes uploaden)
http://picasaweb.google.com/sanderensjoerdtje/Nepal#