Myanmar

Myanmar, wat een verrassing!

Hallo Familie en vrienden!! Heerlijk even een maandje vrij van internet en jullie van ons, maar daar zijn we weer. Alive en kicking as ooit tevoren. Het reizen begint steeds leuker te worden en we zijn gelukkig pas halverwege, hahaha.

Voor de mensen die het verhaal lezen, kijk eerst even naar een klein filmpje wat we online hebben gezet: http://www.youtube.com/watch?v=d5n9aNTbDho
Dan heb je de sfeer een beetje te pakken.

Want Myanmar wat we zo spontaan even besloten hadden in te voegen in onze reis is een hele goede keuze gebleken, wat een mooi land en verschrikkelijk lieve mensen! Wel ontzettend K dat ze volgens mij nog nooit echt vrijheid hebben gekend en nu ook volledig onderdrukt worden door het militaire regime, met steun van 2 bepaalde grote buurlanden (dankzij de gulheid van de regering..) maar waar we de naam niet van noemen omdat deze nog op onze route liggen.

We zijn 9 juni vanuit Bangkok aangekomen in Yangon (beter bekend als Rangoon) waar de chauffeur van Motherland Inn al klaar stond om alle toeristen op te halen. Deze gratis taxi rit was niet te weerstaan dus we zijn maar meegegaan. Bleek ook nog een prima hotel te zijn waar we gelijk aan mochten schuiven voor ontbijt. Door deze goede deal werden we wel gelijk achterdochtig dat het een overheidshotel was (waar we absoluut niet in wouden zitten) vooral omdat ze alle toeristen gelijk van het vliegveld binnenhalen, mooi onder controle zeg maar.. Maar we zijn er achtergekomen dat dat niet zo is, gelukkig maar, konden we blijven genieten van de luxe van 't hotel :-)

Bij het ontbijt ontmoetten we Simon, een leuke kerel uit Sydney (uiteraard weer een Aussie!) en we zijn samen met hem de stad in gegaan. Yangon is een typisch Aziatische, grote, redelijk drukke maar leuke stad. We zijn die dag een beetje gaan rondlopen en op zoek naar een goede deal om geld te wisselen op de zwarte markt omdat ze: 1 geen pinautomaten hebben in dit land, 2 de wisselkoers van de overheid belachelijk is en 3 we hebben toch eerst centen nodig om uit te kunnen geven. Wat een klus zeg! Om gek van te worden! Overal geldwisselaars maar tot echt zaken komen doen, ho maar! De eerste deal die we dachten te sluiten werd ineens afgeketst met een K smoes en wouden ze niet meer zaken doen. Na intern overleg en analyse waren we het erover eens dat ze ons op hadden willen lichten maar het uiteindelijk toch niet aandurfden. De tweede deal werd tijdens het tellen van hun stapels met geld (wat vast niet hun bedoeling was) ineens afgebroken omdat ze niet genoeg geld bij zich claimden te hebben en dat moesten ze samen gaan halen, Ahhhha zn tweeën. Nooit meer gezien uiteraard.. Uiteindelijk maar 100 dollar gewisseld voor een mindere koers omdat we er een beeeeeetje moe van werden en we wel zin in iets hadden, dus biertje gedronken. Na wat gegeten te hebben ging Simon internetten en wij verder de stad verkennen, oftewel verdwalen.. . Wel interessante buurtjes gezien, waar de vrouw des huizes onder enige luide burmese termen met stenen haar (waarschijnlijk luie) kerel bekogelde en waar een vreemd type op een klein paardje met vonkende hoeven door de straat heen racete.. Maar ze waren heel aardig als we weer eens met de kaart aankwamen om te vragen waar ons hotel was (toen waren we nog in de veronderstelling dat ze ons konden helpen..). Eindelijk aangekomen zijn we maar veilig binnen gebleven.

De volgende dag zijn we ervoor gegaan, een super koers voor onze dollar!! En ja eindelijk beet, dachten we..... Na het tellen van het geld wat ik stijf tussen mn benen hield gaven we de pakketten van 100.000 terug aan de mannetjes die er een elastiekje om deden, FOUT!!!! (mn intuïtie zei het al..). Op dat moment hebben ze er vingervlug biljetten uit gehaald! En dat terwijl we hun vingers continue in de gaten hielden!! Helaas hebben ze ons voor 140 dollar ofzo opgelicht...kwamen we s'avonds achter. En dan voel je je zo stom, zoveel gewaarschuwd door zoveel mensen (die slechte koersen gaven... dus wie moet je vertrouwen, en dat terwijl anderen wel hoge koersen hadden gekregen...). Nog niet wetende van ons bedrog hebben we de bus naar de Schwe Bago (een tempel) genomen om die te bekijken. Tragische wat we daar vonden is dat je kan betalen om een vogeltje wat in een piepklein kooitje zit opgesloten kan bevrijden voor een paar centen, echt triest. Na dit gouden exemplaar van de niet-rijkdom van dit land zijn we doorgelopen naar het meer aan de overkant. Onderweg was ik een foto aan het maken van een mooi oud pand en daar stond een gekke kerel in te zwaaien, en hij hield maar niet op... Hij wou dat we binnenkwamen... Dus wij naar het huis toe.. En ook al sprak ie geen woord engels, liet ie ons binnen en gaf ons de volledige rondleiding in de voormalige Japanse ambassade. Mooi pand!! Hierna zijn we door het park gelopen en kwamen we video shoot tegen van een bekende Myanmar zanger, die uiteraard met ons op de foto wou... Das weer humor. Terug in het hotel s'avonds gekletst met Simon die ons vierkant uitlachte over wat een toeristen we zijn geweest in Australie.. In Australië leren alle kinderen van kleins af aan nl op te passen voor drie dingen: 1= kangaroos, vooral vrouwtjes met een kindje (zijn wij heeeeeeel dichtbij geweest voor een foto...), 2= leguanen (idem, achteraan gezeten....) 3=slangen (hebben we naar gezocht maar de enige die we alleen tegen gekomen zijn ook echt wel gevolgd met de camera). Mooi weer..

De elfde namen we na uitgebreid ontbijt een taxi naar de bushalte om vanuit daar naar de bus terminal te gaan. Een kwartier voor aankomst begonnen we na te vragen hoe laat de bus zou aankomen en bleek dat een kwartier te laat zou zijn.. Damn!! Dus wij uit de bus, een taxi aangehouden razend snel naar de bus terminal. Vol stress omdat de taxi dezelfde afstand in 10 min. moest afleggen als wij hadden gedaan in een uur met de bus. Aangekomen op de bus terminal bleken onze plaatsen te zijn vergeven aan anderen.. Maar we mochten met de volgende bus mee (pfffffttt) die slechts een half uur later ging, nog es pfffft). Maarrrrrr, toen vroegen ze ons om onze paspoorten...... Ennn, die bleken we niet bij ons te hebben! Probleem! Dus wij de bus weer uit, en bellen naar 't hotel... Daar lagen ze inderdaad maar ze konden ze niet naar ons toesturen... Dus Sander met de taxi terug (30 km!)... En ondertussen ik maar wachten en ontdekken dat ze hier in Azië al onze westerse muziek gewoon coveren! Tja waarom ben ik nog verbaasd, Aziaten zijn echte copycats.... maar dan kopiëren ze ook ECHT alles. Lekker makkelijk dus om hier door te breken, je hoeft alleen maar te kunnen vertalen en zingen en whoeps! je bent een ster! Ondertussen vond ik het toch wel eng dat Sander alleen weg was zonder enige vorm van contact, maar gelukkig kwam ie terug, met onze paspoorten. Uiteindelijk hebben we nog een gelukje gehad dat we dus een bus 3 uur later hebben gehad maar die dus net zo laat, ehh vroeger aankwam in Kalaw omdat deze een kortere weg neemt, een nieuwe overheidsweg. Dus in the end geen vertraging, alleen wat extra kosten en wat gedoe.

Na een pokke rit met twee paspoortcontroles waar we allebeide aanwezig voor moesten zijn, en wat gekletst met een lokale student naast me, kwamen we om 3.30 (s'nachts inderdaad!) aan in Kalaw. Opgewacht door ons welbekende oplichters gidsen (wisten we van Simon) werden we naar een hotel gebracht wat prima was. Gelijk in ons lekkere bed gekropen en die dag heeel rustig aan gedaan.

De volgende dag na ons overheerlijk ontbijt en hete douche en het weer laten-leiden naar dit hotel met goed aanbod waren we toch weer achterdochtig dat het een overheidshotel was, dus op zoek naar een ander... En een gids. Na wat zoeken hadden we gekozen voor Thiri, een vrouwelijke zelfstandige gids die zeker niet voor de regering werkt en ons verzekerde dat ons hotel dat ook niet was, dus gebleven waar we zaten. De volgende dag begon onze trek van 60 km in drie dagen. De eerste dag begon met regen toen we opstonden maar het viel wel een beetje mee gedurende de dag, we hebben de poncho in ieder geval niet voor niets meegenomen! Maar door de regen was het wel heel glibberig zo nu en dan en dat maakte het zwaar. Maar in the end was het uitzicht de hele tijd zo mooi dat we die modderige stukjes er prima voor over hadden. En voor de lunch en avondeten maakte Thiri heerlijk eten klaar, het beste wat we gegeten hadden sinds Myanmar, echt super lekker! We konden ook alles met Thiri bespreken. Zij is zeg maar ook goed bezig voor het goede doel, om haar land democratisch te krijgen. De eerste nacht sliepen we bij een vriendin van haar en kwam de man van die vriendin bij ons zuipen en sigaren roken. Thiri had voor het eerst een borreltje gedronken en was gelijk out gegaan, geweldig!

De volgende dag na een heerlijk ontbijt gingen we voor de langste trek-dag (25km) maar door een geweldig mooi gebied, verbrand door de zon (het effect wat doxicyline, onze anti-malaria pillen, op je heeft), eindigend in een klooster. In de kloosters in dit land groeien de wees of semi-wees kinderen op, dus het waren een hoop kindertjes die ons maar al te interessant vonden. We sliepen ook echt in het klooster met een laken dat ter afscheiding opgehangen was. Helaas voor ons.... Beginnen de monniken om 4uur EEN UUR LANG te bidden!!!! Naast ons bed!! Tja een laken houdt geen geluid tegen... Toen ze om 7uur weer begonnen met bidden hielden we het ook maar voor gezien, dan maar een koude douche.

Dag drie was wel weer pittig maar eigenlijk een stuk minder mooi, eigenlijk keken we alleen maar uit naar wat Thiri weer voor ons ging koken ;-) Na de hike van die dag konden we relaxen tijdens een boottochtje van 2 uur, heerlijk! Aangekomen in Nyaung Schwe hebben we een hotel gezocht, even gekletst met een australisch koppel en voor de rest niets meer gedaan, doodop. De volgende twee dagen ook eigenlijk niets meer gedaan, ff chillen. De kamers zijn ook zo luxe hier dat je gewoon binnen wilt blijven. We hadden daar in't dorp een acceptabele roze champagne ontdekt die we prima konden drinken. En we hadden lekker tv op de kamer waar we o.a. de bombardementen op de 2 hotels in Jakarta konden volgen (wij waren zelf in het Carlton Ritz geweest in Maart, dus best shocking). Bovendien was er een Rus die in Yangon werkte waar we s'avonds een borreltje mee dronken. De dag daarna moesten we toch echt weer wat doen dus hebben we fietsen gehuurd en zijn naar een beetje gaan rondfietsen, naar een dorpje en een marktje ed. Die avond bij de zus van een gids gegeten met de Australiërs en de rus, heerlijk eten bij kaarslicht (oftewel, de electra viel weer uit, is heel normaal in Myanmar). De volgende nacht moesten we met de enige bus van die dag naar Bagan, dus om 4uur opstaan! Helaas was er op dat moment ook even geen elektra dus kaarsjes aan en douchen, en tas naar beneden (met kaarsje) slepen. Uiteindelijk in de bus bleek het een vreselijke hobbelbus waar niet in viel te slapen (muv de Sanders onder ons... gelukkig voor hem), dus alle tijd voor een boek!

Aangekomen in Bagan werden we gelijk naar een hotel gebracht (wat ook aanbevolen was, weer verdacht...) en wat meer dan prima was; goede kamer, super goedkoop. Die dag alleen ergens gegeten en terug naar 't hotel, reizen in Myanmar is geen luxe zeg maar (hierbij het voordeel wat ook nadelen blijkt te hebben, ze zijn nog niet klaar voor toerisme).

De volgende dag een fiets gehuurd en naar de 4400 pagodes gegaan, en dat zijn er veel!! En het was heet! bijna 40 graden, volle zon, pffffttt. En dan ook nog es van die zogenaamde artiesten die 'hun' schilderijen willen verkopen. Helaas voor hen hebben wij die truck JAREN geleden al uitgevonden in Europa (ehhh, ik heb er twee keer mn studie geld van kunnen betalen). Voor de lunch stranden we in een restaurantje waar twee Belgen zaten dus dat was gezellig. Het restaurantje was bovendien super goed, heerlijk eten! Bij vertrek beloofden we de eigenaren dan ook de voor het avondeten weer terug te komen. Na de zonsondergang te hebben bekeken vanaf een hoge pagode (de Dhammo Yan Gyi Pahto) zijn weer inderdaad weer teruggefietst naar ons restaurantje. Daar weer uren gebleven, heerlijk gegeten (eigenlijk volgestampt) en gekaart met hun zoon moesten we in het donker terug naar ons hotel (half uurtje fietsen).

De volgende dag wouden we de buitenkant van het gebied verkennen maar we waren zo verdwaald dat we uiteindelijk op de fairway van de golfbaan terecht kwamen! Gek van het fietsen en de hitte hebben we het uiteindelijk opgegeven en zijn naar ons restaurantje gegaan. Weer helemaal bijgekomen daar en de Belgen weer ontmoet zijn we s'middags weer eea gaan bezoeken om s'avonds weer terug te gaan naar ons restaurantje omdat ze ons uitgenodigd hadden om vis te komen eten op z'n Burmees. Toen we daar weer aankwamen stond de cola light en een biertje voor Sander al klaar, zo lief dat ze precies wisten wat we lekker vinden (ik had de eerste keer om cola light gevraagd wat ze niet hadden, daarna niet meer, dus zo lief dat ze daaraan gedacht hadden, is nl heel moeilijk te krijgen in dit land). We hebben ook allebeide de lokale 'drugs' geprobeerd, een blad met witte lijm, tabak en beethrooth, waar ze hele rode & rotte tanden van krijgen wat ze als schoonheidsideaal zien, zie maar op sommige foto's! Die avond zijn we overladen met cadeautjes, een dienblad voor ons huis, een longyi voor Sander(lokale rok/broek), een rok & parasol voor mij en voor het eten mocht we niet betalen (hebben we toch gedaan, ze kunnen het echt wel gebruiken). En we hebben ze nog wat euro's gegeven omdat ze die nog nooit gezien hadden, vonden ze geweldig. We hebben ook nog heel lang met ze zitten kletsen en dingen gehoord waarna we ze het liefst in zouden willen pakken en meenemen om een eerlijker leven elders te beginnen. Hij heeft nl vroeger gestudeerd, wat z'n ouders heel veel geld heeft gekost (want opleidingen zijn gratis voor de regeringsmensen en hun familie maar kosten een vermogen voor iedereen daarbuiten), maar hij kon er geen baan in krijgen omdat de goede banen naar familie van regeringsleiders/ soldaten ed gaan en er met heel veel steekpenningen gewerkt wordt. Toen zijn ze een restaurantje/winkel begonnen in Oud Bagan, het toeristische gedeelte waar ook veel hotels zitten, wat heel goed ging maar... te goed, waardoor ze hun tentje uitgezet zijn en het is overgenomen door een familielid van regeringsmensen. Dan word je toch gek?! Nu zitten ze op een totaal niet gunstige plek meer en moeten geluk hebben dat toeristen overdag komen lunchen, het is eigenlijk te ver van de meeste hotels vandaan om er s'avonds naartoe te gaan (behalve voor ons, wij gingen er absoluut wel naartoe, ookal moesten we in het donker fietsen, en het is echt donker daar). We hadden echt zo met ze te doen en je voelt je zo machteloos. We gaan in ieder geval heel veel reclame voor ze maken, waar we maar kunnen (zodra we in China zijn op diverse travel sites). En hopelijk komen we nog een keer terug. Voor wie ooit naar Myanmar gaat, mis restaurant Santhidar dus niet!

De derde dag zijn we s'ochtends binnen gebleven omdat we niet nog een dag in de hitte wouden fietsen. We hadden om half vier afgesproken in het restaurantje voor een laatste keer. Er stond weer een uitgebreide geweldige maaltijd voor ons klaar en ze hadden weer cadeautjes.. we zijn weer twee uur blijven hangen maar toen moesten we toch echt afscheid nemen :-( We zijn nog wat pagodes gaan bekijken en de grootste weer opgeklommen voor de zonsondergang, geweldig mooi! En gezellig met de vaste crew verkopers (er zitten daar dus de hele dag kinderen van 6 tm 12 jaar ansichtkaartjes te verkopen). En in the end zijn we toch ook gezwicht om eea te kopen, we geven ons geld ook liever hier uit dan in landen als Thailand. Terug in het hotel hadden we met de Belgen afgesproken die ondertussen naar ons hotel waren verhuisd dus dat was gezellig.

De volgende dag, reisdag, en helaas ook langer dan gepland, 8 ipv 5 uur.. Maargoed, reizen is duur, langzaam, op goddeloze uren en niet erg comfortabel in dit land, goede oefening voor India. Na het gebruikelijke onderhandelen met taxi chauffeur, naar hotels zoeken, inchecken en douchen (o ja, nog vergeten: reizen is ook echt heel vies hier) zijn we wat gaan eten in de buurt. Er zat een tourist in een restaurantje en die zie je hier niet veel, dus zijn we erbij gaan zitten. Hij was een journalist uit Nieuw Zeeland, dus wel heel interessant om mee te kletsen over zaken waar we het helemaal niet over mogen hebben. We hebben om het visum te krijgen nl getekend dat we ons in geen enkele vorm met de regering zouden bemoeien, als we dat wel doen verliezen we al onze rechten en kunnen ze ons het land uitzetten (waarna we mogelijk heel licht verder mogen reizen en echt budgetteren mogen leren)... Hij had een van de Moustache brothers geïnterviewd en dat zijn komieken die grappen maken over de regering en alles wat je eigenlijk niet mag zeggen. Twee van de drie broers zijn in 1996 hiervoor opgepakt en hebben 7 jaar gevangenisstraf gekregen. Tegenwoordig geven ze nog steeds optredens in het geheim. Klonk dus heel interessant. Wat ons minder leek maar waar we ons aan de andere kant ook weer niet zo druk om maakten is dat het schijnt dat je gevolgd word vanaf het moment dat je daar bent geweest. Ach, living on the edge! Dus dat wouden we op onze laatste avond hier doen, laat die mannetjes om maar mooi volgen naar het gat waar we hierna zouden, moeten ze er ook echt iets voor doen, hahaha. Na die lunch zijn we de markt overgelopen, even chillen op de kamer en weer terug naar de markt maar nu met laptop om de dvd'tjes die we wouden kopen eerst wouden testen. En een bekijks dat we hadden met de laptop!! Er stonden wel 30 man omheen te kijken, vol verbazing! Duidelijk nog nooit een laptop gezien. Hierna zijn we weer wat gaan eten en moesten toen in het donker terug naar 't hotel. Het ging toen wel even door me heen dat het misschien niet slim was om in het donker naar 't hotel te lopen naar het showen van onze laptop, maar niets aan de hand. Volgens mij is dit een heel veilig land wat betreft overvallen, jatten ed. Een reiziger die bij ons in het hotel in Bagan zat was haar camera kwijt geraakt en dacht dat die gejat was maar later bleek dat ze die zelf had laten liggen. Was de vinder de hele stad rondgefietst op zoek naar haar! Das toch mooi!

De volgende dag bij het ontbijt wat niet lekker was (ET hotel) besloten we, heel verwend, om te verhuizen. Dus ik de tassen ingepakt en Sander op zoek naar een ander. Dat was redelijk snel gedaan en dit was een kamer om wat quality time mee te beleven (Garden Hotel). Het enige wat er nog net af kon was een leren cameratas laten maken in een leeratelier, en dat kostte enige uitleg, en uitleg en uitleg.... en elke dag controleren... Maar s'middags zijn we heerlijk met een borreltje in bad gaan zitten en s'avonds hebben we lekker naar mijn vroegere idool Steve Irwin gekeken waar we nu tig filmpjes van hebben.

Daarna tijd voor actie! Dus met een trisaw (fiets-taxi) even kijken bij het paleis en daarna naar de dierentuin. Was wel lachen om cavia's en konijnen hier te zien in hokken als ware het exotische dieren. De gibbons waren hilarisch, je kon snoepjes en lollies kopen om ze die te voeren en dan gingen ze volledig uit hun dak! Maar niet te geloven toch? Snoepjes aan apen voeren! Helaas zaten er ook veel dieren in veel te kleine hokken en de show die ze op een gegeven moment starten was echt te erg. Ze slingerden met slangen door de lucht (en zo hoor je een slang niet te behandelen) en deden allemaal truckjes met beren, olifanten etc (die overigens de hele dag met vier benen vastgeketend stonden!!). We zijn bang dat ze niet eens weten wat ze fout doen, maar diervriendelijk is het verre van. En helaas heeft het ook echt geen zin als wij ze dat proberen te vertellen, ze zouden alleen maar lachen (been there, done that..). Dus met gemengde gevoelens weggegaan. Na een bezoekje aan een klooster/ tempel zijn we de Mandalay Hill beklommen. Meer dan 1000 traptreden op blote voeten over deze heilige grond. Als beloning voor het bereiken van de top mochten we betalen voor onze camera! Nou daar word ik dan een beetje pissig van, loop je dat godskolere end op je blote voeten omhoog moet je nog betalen voor de camera! Maar aan de andere kant had ik nog geen foto gemaakt want het uitzicht was niet zo geweldig en dat was ik op de top ook niet van plan en dat heb ik de dame ook mooi laten zien. Het was ook behoorlijk bewolkt dus we zijn niet gebleven voor de zonsondergang.

Next day, zijn we onze ansichtkaarten op de post gaan doen! Die mooie kaarten die we van de professionele 6,7 jarige verkoopstertjes hebben gekocht. Het is nl zo dat een postzegel zo weinig kost dat het de regering wel geld moet kosten om ze naar Nederland verstuurd te krijgen, dus we hebben eens old fasion kaartjes verstuurd aan familie en vrienden. En s'avonds zijn we naar de Moustasch brothers gegaan. Wat een flop! We zaten zelfs met onze videocamera klaar om ze te filmen en het mogelijk op YouTube te zetten, not dus. Ze waren gewoon niet grappig! Hij heeft in het begin wat info gegeven, vooral kritiek richting China, maar niet veel spannends en/of wat we nog niet wisten. Uit respect dat ze eens goede komieken waren (denk ik) en voor hun mening opkwamen hebben we vriendelijk geglimlacht (op z'n Aziatisch) en zijn gebleven tot het einde maar we zouden het niemand aanraden.

Om de enige bus naar Hsipaw te pakken moesten we om 4.30 opstaan! Ahhhh alweer!! En we missen elke keer weer ons lekker uitgebreid ontbijt, damn. En het ging er deze keer helemaal mooi aan toe. Onze bus was nl al voor de onderste helft gevuld met dozen en kisten groente. En daar kunnen de Aziaatjes prima hun voetjes opzetten maar dat gaat niet helemaal op voor blanke lange benen. Gelukkig was er een dame zo slim om ons vooraan te zetten, moesten we alleen nog maar de stank proberen te verduren.. Echt verder slapen was er ook zeker weer niet bij want de bussen zijn al decennia geleden afgekeurd in China voordat ze aan Myanmar gedoneerd werden. Aangekomen in het dorp werden we weer opgehaald door iemand van het guesthouse. De kamer was prima maar wij wouden nog wel verder kijken omdat we het weer een verdacht overheidshotel vonden maar bij de enige concurrentie stonden ze niet te wachten op klanten. Nog steeds verdacht, volgens ons zit de overheid echt overal, maar je komt er gewoon niet achter. Dus ons intrek genomen bij Mr. Charles en gecrasht. De volgende dag ging Sander naar de kapper om het vervolgens door mij te laten afmaken in de middag, maar hij ziet er weer als vanouds uit, mn jonge blonde god ;-) (hij heeft je opmerking wel serieus genomen Hank) daarna hebben we gevierd dat we die dag op het midden van onze reis zitten: 7 maanden!!! Heerlijk gevoel dat we al zoveel gedaan hebben maar ook nog zoveel te doen hebben. Sinds lange tijd weer es helemaal dronken geworden.

Deze dag zouden we eigenlijk een twee daagse trekking doen omdat ik dat wou maar Sander niet, dus hij heeft me s'nachts zo vaak wakker gemaakt dat ik wel gezwicht ben de wekker uit te zetten. Dus maar zelf op pad. We zijn dwars door de rijstterassen naar de waterval gelopen, over super glibberige paadjes en veel blubber en water. Maar bij de waterval konden we lekker zwemmen, heerlijk! De terugweg hebben we het pad maar opgezocht want het was duidelijk dat we niet echt goed gelopen waren, en ja vanaf die kant was het stukken makkelijker. We liepen alleen helemaal de verkeerde kant op en kwamen uit in een ander dorpje. Hier hadden we na de lunch naartoe gewild dus het was geen ramp, kwam eigenlijk des te beter uit, behalve dat we echt honger en dorst hadden. Dus wij in dat dorpie op zoek naar een restaurantje, en ja gevonden! Er stonden al bordjes spaghetti op tafel dus Sander verlekkerd vragen of we dat mochten, en natuurlijk! We waren weer de attractie van de week van het dorp (misschien wel van de maand...of t jaar...) en de eigenaresse kon het niet laten om mn armen en benen te voelen, zo voelt een blanke dus! En daarna aan Sander. Geweldig toch? alsof wij heel anders aanvoelen alleen omdat we blank zijn! En zo grappig dat ze het ook gewoon doen, ze zijn er niet te verlegen voor. Dit was ook niet de eerste keer dat ze dat bij me doen, ik vind het altijd weer mooi. Welgevoed konden we er weer even tegenaan. Uiteindelijk hebben we toch bijna 6 uur gelopen, dat was wel genoeg. Terug bij het hotel zijn we met een ander stel gaan eten bij het tentje van de dag ervoor omdat Sander z'n zonnebril daar had laten liggen en die er de volgende ochtend nog lag, pffftt. Dus dat moesten we even terug betalen. Goed gegeten en het entertainment verder aan Steve (Irwin) overgelaten, de volgende dag weer om 5uur op, dezelfde vervelende bus terug, alleen richting Mandalay zit ie ietsjes voller, ze zaten nog net niet op onze schoot en het dak was ook nog eens lek... We moesten ook om de haverklap even stoppen om weer toll cq steekpenningen te betalen aan de militairen of politie onderweg, die mensen houden zelf geen drol over aan zo'n rit. Dussss, om dat te compenseren stoppen ze de onderkant helemaal vol met cargo wat we al vertelden en deze keer waren het een stuk of duizend ananassen, en die moesten onderweg uitgeladen worden... Zo komt de buschauffeur dan eindelijk aan z'n salaris, je wordt er wel creatief van dus ;-) Maar goed uiteindelijk zaten wij weer in onze heerlijke kamer in het Garden Hotel in Mandalay. FF chillen.

De volgende dag zijn we met een overladen pick-up, waar geen been extra meer op of aan paste naar een festival gereden. Onderweg ontdekten we dat het kennelijk traditie was om klein geld biljetten naar buiten te gooien naar de kinderen die langs de weg stonden om het op te rapen. Met gevaar voor eigen leven eigenlijk want het was super druk met auto's en brommers! En iedereen deed het! Wij hadden alleen groot geld dus konden niet echt meedoen, dat hebben we op de terugweg ingehaald. Een kilometer voor het terrein zijn we uitgestapt om maar verder te lopen want het was druk!!!! Hier deden we zelfs nog een half uur om doorheen te komen. Op het festival was iedereen in een feeststemming, veel dansen, zingen, waarzeggers die vermogens vragen, optredens, eten en drinken (niet veel alcohol echter), leuk om te zien. Op de terugweg hingen wij zelf ook als laatsten aan de wagen, een beetje tricky want je wordt zo nu en dan gelanceerd, wel een ervaring...

De volgende dag wouden we naar een dorpje Anarapura maar helaas ging het even fout in de communicatie met de chauffeur en belanden we bij de Mahamuni Paya waar de mensen continue goud op een boeddha blijven plakken!! Bladgoud maar toch... Daar gaat hun geld, laat ze er toch lekker huizen voor zichzelf van bouwen denken wij dan.. We zijn dit ding maar gaan bekijken en hebben het dorpje maar laten zitten. Hierna wouden we wel es zien hoe ze het bladgoud maken en zijn we naar een workshop gegaan, ze slaan daar 6 uur op een klein pietepeuterig stukje om er een flinterdun velletje 5 x zo groot van te maken, ongelooflijk. s'avonds bij onze chapatti tent kwamen we een Nederlands stel tegen en daar zijn we wat mee gaan drinken. Zij kwamen net uit China dus daar konden we wat van leren en wij konden hun vertellen over de landen waar zij nog heen gingen. En heerlijk om weer even relaxed nederlands te lullen.

De volgende dag heeft Sander op couchsurfing een logeeradres geregeld in Hong Kong en zij we na het uitchecken uitgebreid gaan lunchen en een potje gaan kaarten (vonden weer heel wat fans reuze interessant) totdat we met de taxi naar het station moesten. Daar de nachtbus gepakt die heel luxe was!! Een mooie weg ernaartoe en heerlijk airco. Bij aankomst ben ik Helen uit frankrijk gaan zoeken waar we mee afgesproken hadden (zat in ons hotel in Mandalay), was helaas wel erg groot daar.. Een uur later bleek dat zij er langer over gedaan had, eerder vertrokken maar met wat extra stopjes... Maar gelukkig konden we toen gezamenlijk weg, terug naar Motherland Inn 2 waar we eerder gezeten hadden, goed hotel. Gelijk maar gaan slapen tot aan half elf. Bij het ontbijt voelde Sander zich niet goed en Helen wou naar dorpjes aan de overkant van de rivier, dus ben ik met haar meegegaan om sander te laten uitrusten. Om de ferry te kunnen nemen moesten we eerst een vergunning aanvragen, ja het is me een land... En dat was wel even zoeken! Vooral voor twee dames ongehinderd door al te veel richtingsgevoel en continue van hot naar her gestuurd door locals. Als we niet zo druk en gezellig aan het kletsen waren geweest was het reuze irritant geweest. Na twee uur ofzo hadden we het nl eindelijk gevonden en vanaf daar waren we zo op de ferry. Het ritje duurde alleen geen 2 uur zoals verwacht maar slechts een kwartiertje... wat een moeite. Maargoed, aan land zijn we door het dorpje gelopen en in een thee huisje gezeten, was wel gezellig. De volgende dag weer vroeg opgestaan en de vlucht naar Bangkok gepakt. Daar hebben Sanders vader, mijn moeder, Michel en Ineke ons gebeld, konden we even internetten en moesten we zelfs al weer hollen om in te checken voor Hong Kong, de tijd vliegt voorbij ;-)

Omdat we het zoooo mooi vonden hebben we heel veel foto's online gezet, check it out: http://picasaweb.google.com/sanderensjoerdtje/Myanmar02#